Το ζήτημα της οργανωτικής ανασυγκρότησης των αναρχικών στην Ελλάδα έχει τεθεί επιτακτικά και με εμφατικό τρόπο εδώ και αρκετό καιρό. Εκδόσεις βιβλίων, πολιτικές εκδηλώσεις, συζητήσεις σε αμφιθέατρα, δημόσιες, ηλεκτρονικές ή μη αντιπαραθέσεις, δημιουργούσαν αφενός ένα κλίμα κριτικής στις ανεπάρκειες του αφορμαλισμού και του μέχρι τώρα τρόπου οργάνωσης και πολιτικής δράσης και αφετέρου μια διάθεση για να ξεκινήσει να συζητιέται το θέμα με όρους που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε έμπρακτες αλλαγές και ορατά αποτελέσματα.
Στα πλαίσια αυτά εδώ και δύο χρόνια, πολλές αναρχικές συλλογικότητες από διάφορες πόλεις της Ελλάδας συμμεριζόμενες τον παραπάνω προβληματισμό μπήκαμε σε μια διαδικασία διαλόγου που θα μας επέτρεπε αφενός να στοχαστούμε και να τοποθετηθούμε για ένα πλήθος θεμάτων και αφετέρου (πράγμα δυσκολότερο και σημαντικότερο) να συνδιαμορφώσουμε θέσεις και τοποθετήσεις με άλλες συλλογικότητες με τις οποίες δεν είχαμε απαραίτητα κοινούς κώδικες και πρότερες πολιτικές σχέσεις.
Θεωρούμε πως τόσο η μορφή και ο τρόπος αυτής της διαδικασίας όσο και το περιεχόμενο και αποτέλεσμα της, αποτελούν παρακαταθήκες για τον αναρχικό χώρο της Ελλάδας. Ακόμα και αν οι διαφορετικές οργανωτικές-πολιτικές θεάσεις του ζητήματος δεν επέτρεψαν στο σχήμα να καταλήξει ενιαίο και οδήγησαν στην τελική φάση της διαδικασίας στην δημιουργία δύο διαφορετικών πανελλαδικών μορφωμάτων, το βασικό και ουσιαστικό ζητούμενο, ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησε αυτή η διαδικασία παραμένει το κρισιμότερο διακύβευμα: η ανάγκη για την οργανωτική ανασυγκρότηση των αναρχικών σε νέες βάσεις.
Μια ανάγκη που αναδεικνύεται έντονα κάθε φορά που διαπιστώνουμε πως τα αντανακλαστικά μας μπορεί να μας κάνουν ικανούς για άμεσες και γρήγορες απαντήσεις στις προκλήσεις και τις επιθέσεις του κράτους αλλά η επανάπαυση μας σε αυτά, καταδικάζει τον πολιτικό μας χώρο στο τέλμα της ευκαιριακότητας και στην τυχαιότητα της συγκυρίας.
Μια ανάγκη που αναδεικνύεται έντονα κάθε φορά που τα προτάγματα μας στα πλαίσια ενός αγώνα, μεταμορφώνονται σε ξύλινο λόγο, σε μονότονα επαναλαμβάνομενα λεκτικά μοτίβα, όταν δεν είναι ενταγμένα στην άρθρωση ενός συνολικού προταγματικού λόγου και ενός ενιαίου και συνεκτικού πολιτικού προγράμματος.
Μια ανάγκη, τέλος, που αναδεικνύεται έντονα κάθε φορά που οι κοινωνικές σχέσεις ή αντιπάθειες και οι σχέσεις “παρέας” ή ανταγωνισμού, καθορίζουν το ποιοί συνεργάζονται με ποιούς, ποιοί καλούνται και ποιοί όχι σε μία διαδικασία και ποιοι τελικά συνεργάζονται.
Όλα τα παραπάνω, δηλαδή η ευκαιριακότητα και ο συγκυριακός χαρακτήρας, η ασάφεια και αποσπασματικότητα των προταγμάτων, η ξύλινη ιδεολογικοποίηση και η υποκατάσταση των πολιτικών σχέσεων από τις σχέσεις παρέας, βρίσκονται ακριβώς στον πυρήνα του προβληματισμού των συλλογικοτήτων που επιχειρούν να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο στην οργανωτική ιστορία του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα, προχωρώντας στη συγκρότηση αναρχικής ομοσπονδίας.
Φυσικά, η μεταξύ μας ζύμωση και ο διάλογος δε μας έκαναν ειδικούς στα της οργάνωσης, ούτε θεωρούμε πως ανακαλύψαμε την οργανωτική πανάκεια για τις πολιτικές αδυναμίες του αναρχικού χώρου. Είμαστε όμως αποφασισμένοι να πειραματιστούμε με νέους τρόπους πολιτικής οργάνωσης και να δοκιμαστούμε με νέους τρόπους δόμησης της δράσης, του λόγου και εν γένει της παρουσίας των αναρχικών στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες!
Είμαστε, όμως, αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε την χρόνια αδυναμία παραγωγής μιας στρατηγικής αγώνα με τη δημιουργία ενός πολιτικού πεδίου όπου θα συναντούνται οι απόψεις μας και θα διαλέγονται ισότιμα και λειτουργικά. Ο ομοσπονδιακός τρόπος οργάνωσης μπορεί να αποτελέσει αυτό το πεδίο, προωθώντας περαιτέρω την παραγωγή συνολικού προταγματικού λόγου αλλά και παρέχοντας περισσότερες δυνατότητες για τη διάδοση αυτού του λόγου στην κοινωνία και το προλεταριάτο.
Θέλουμε η ομοσπονδία να αποτελέσει ένα σύνολο δομών και διαδικασιών το οποίο θα αποτελεί ένα πεδίο ζύμωσης και σύμπραξης των αναρχικών πολιτικών συλλογικοτήτων και θα αντιπαλεύει τη λογική των ευκαιριακών συνεννοήσεων μεταξύ πολιτικών υποκειμένων και την ανάδειξη, ενίοτε, άτυπων ιεραρχιών.
Συντρόφισσες, σύντροφοι!
Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, οι αλλαγές στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, η (οικονομική, κοινωνική, πολιτική) κρίση, οι σαρωτικές για την τάξη μας εξελίξεις σε εργασιακά και κοινωνικά ζητήματα και η διάλυση των αυταπατών για μία ευνοϊκότερη για τους από τα κάτω καπιταλιστική διαχείριση κάνουν ακόμα επιτακτικότερη την ανάγκη της οργάνωσης μας με νέους τρόπους, πιο αποτελεσματικούς, πιο μαζικούς, ξεκάθαρα επαναστατικούς! Επιπλέον, η δική μας ομόσπονδη οργάνωση αποτελεί απτό παράδειγμα της οργάνωσης που προτάσσουμε για ολόκληρη την κοινωνία.
Ζούμε σε εποχές που πλέον τα αναρχικά προτάγματα μπορούν και πρέπει να διαχυθούν και να μπολιάσουν τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ως τα μόνα ικανά να οδηγήσουν στην ταξική χειραφέτηση, στην κοινωνική απελευθέρωση!
Είναι ξεκάθαρο πλέον για εμάς πως στις μεταβατικές περιόδους και στις ιστορικές ασυνέχειες που ζούμε, οι αναρχικές συλλογικότητες είτε θα οργανωθούν, θα σχεδιάζουν και από κοινού θα πράττουν, είτε θα περιοριστούν στην αυτοαναφορικότητα και θα χαθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου